Zaledwie kilka miesięcy od rezygnacji ze stanowiska premiera i lidera Partii Demokratycznej, Matteo Renzi stanął w wyborcze szranki i został wybrany na stanowisko przewodniczącego centrolewicowej i socjaldemokratycznej partii rządzącej.

Blisko 2 miliony członków partii wzięło udział w głosowaniu. Według wstępnych informacji spośród nich aż 72% zagłosowało na Renzi’ego. Drugi z kolein minister sprawiedliwości, Andrea Orlando uzyskał zaledwie 19%, a gubernator południowej Apulii, Michele Emiliano tylko 9% głosów. Polityczni przeciwnicy Renzi’ego, jak i premier Paolo Gentiloni, zaapelowali o uznanie zwycięstwa byłego premiera.

Liczący 42 lata polityk i były premier, zrezygnował z funkcji szefa rządu w grudniu 2016 r. po referendum poświęconym zmianom w konstytucji, w którym jego projekt został odrzucony. Gentiloni, ówczesny minister spraw zagranicznych, zastąpił go na stanowisku. Renzi jednak szybko powziął działania, które umożliwiłyby mu powrót na scenę polityczną Włoch.

Według ostatnich sondaży przedwyborczych rządząca Partia Demokratyczna ulega antyestablishmentowemu oraz eurosceptycznemu Ruchowi Pięciu Gwiazd (MoVimento 5 Stelle M5S). Renzi jest na tyle popularnym politykiem, że jest w stanie sam pokonać M5S. Co ważne, włoski system proporcjonalnego głosowania raczej uniemożliwia jednej partii zdobycie takiej liczby miejsc w parlamencie, która gwarantowałaby samodzielne rządy. Z drugiej strony, sam Renzi jest na tyle kontrowersyjną osobą, że nie ma gwarancji ewentualnego utworzenia koalicji rządzącej. M5S może liczyć na poparcie wśród wyborców rzędu 5-8% większe niż Partia Demokratyczna.

W oficjalnym komunikacie Organizacji Narodów Zjednoczonych podkreślono, że kraje Afryki Wschodniej i RPA wyraziły negatywną ocenę umożliwienia powrotu do Sudanu Południowego liderowi rebeliantów Riek’owi Macharowi. Po ciężkich walkach w sierpniu 2016 r. Machar uciekł do Demokratycznej Republiki Konga, a obecnie przebywa w Republice Południowej Afryki. Powyższe informacje zostały potwierdzone przez szefa misji ONZ w Sudanie Południowym, Davida Shearera.

Kilka państw afrykańskich uznało, że powrót Machara do ojczyzny może nie mieć pozytywnego efektu dla obecnego procesu pokojowego. Z tego też powodu należy się spodziewać działań uniemożliwiających powrót liderowi rebelii.

Sudan Południowy formalnie od ponad trzech lat jest w stanie wojny domowej. Wtedy, w grudniu 2013 r. prezydent Salva Kiir usunął ze stanowiska ówczesnego wiceprezydenta Rieka Machara. Skutkiem tego jest trwająca wojna, która ma charakter nie tylko polityczny (zwolennicy Kiira walczą z frakcją Machara), ale także etniczny. Skonfliktowani liderzy mają poparcie własnych wspólnot etnicznych.

ONZ od pewnego czasu ostrzega, że Sudan Południowy stoi nad przepaścią w związku z długotrwałą suszą, zapaścią w wydobyciu ropy oraz produkcji rolnej, czy chociażby groźbą głodu. Konflikt etniczny grozi możliwymi aktami ludobójstwa. Setki tysięcy obywateli zostało zmuszonych do opuszczenia swych domów.

W ostatnich dniach Stany Zjednoczony przypuściły dyplomatyczny atak na prezydenta Kiira, który ich zdaniem miał celowo działać na rzecz przedłużania wojny wysyłając jednostki wojskowe. Zdaniem Waszyngtonu wojska powinny wrócić do baraków. Zdaniem ONZ Kiir niewiele robi, by powstrzymać groźbę głodu w państwie.

Według wciąż niepotwierdzonych danych, liczba ofiar antyrządowych manifestacji w Wenezueli tylko w ostatnim miesiącu mogła wynieść co najmniej 27 osób. Dzisiejszy dzień minął pod znakiem starć protestujących z wenezuelskimi siłami bezpieczeństwa, które użyły armatki wodne oraz gazu łzawiącego w stolicy Caracas.

Ostatnia ofiara to 22-letni Christian Ochoa, który został znaleziony wczoraj z licznymi ranami postrzałowymi w Valencii. Od początku kwietnia 2017 r. protesty miały miejsce w całym kraju. Demonstranci żądają ustąpienia prezydenta Nicolasa Maduro, co zakończyłoby ponad dwudziestoletnią dominację socjalistów na scenie politycznej oraz przeprowadzenia uczciwych wyborów. Niezadowolenie społeczne spowodowane zostało olbrzymim kryzysem gospodarczym, w którym tkwi Wenezuela.

Należy jednak podkreślić, że polityczne podziały skutkowały podobnymi w samym społeczeństwie. Maduro wciąż ma poparcie wielu obywateli, którzy wychodzą na ulice i udzielają wsparcia. Wenezuelski przywódca oskarża opozycję o terroryzm i próbę zamachu stanu w „amerykańskim stylu” podobną do tej, która miała miejsce w 2002 r. za prezydentury Hugo Chaveza.

Wenezuelska opozycja oskarża Maduro o tendencje dyktatorskie. Faktem jednak jest, że wśród protestujących są osoby, których jedynym celem jest wywołanie rozróby. Tylko w ten sposób można wytłumaczyć takie akty jak palenie mienia prywatnego czy obrzucanie sił bezpieczeństwa koktajlami Mołotowa.

Od początku kryzysu w Wenezueli aresztowano około 1 500 demonstrantów, z których 800 wciąż przebywa w miejscach odosobnienia.

Dowódca amerykańskich sił zbrojnych operujących na obszarze Pacyfiku, admirał Harry Harris stwierdził, że Stany Zjednoczone winny wzmocnić obronę przeciwrakietową, zwłaszcza na Hawajach. Jego zdaniem zagrożenie ze strony Pjongjangu jest duże i należy poważnie się nim zająć.

Od pewnego czasu północnokoreański reżim intensyfikuje prace nad posiadaniem własnej broni masowego rażenia. Już kilkukrotnie Korea Północna udowodniła, że ma możliwości skutecznego wystrzelenia rakiet średniego i dalekiego zasięgu.

Słowa te padły tuż po tym, jak amerykańskie stanowiska w Korei Południowej zostały wzmocnione rozmieszczeniem sławetnego systemu obrony przeciwrakietowej. Spotkało się to z protestem nie tylko okolicznych mieszkańców, ale co ważniejsze Chin, od których zależy skuteczności proponowanych dodatkowych sankcji przeciwko reżimowi.

Wydaje się, że zniwelowanie zagrożenia ze strony Pjongjangu będzie największym wyzwaniem dla administracji amerykańskiego prezydenta Donalda Trumpa

Szef sił amerykańskich i międzynarodowych w Afganistanie, gen. John Nicholson powiedział publicznie, iż nie wyklucza „złego wpływu” Rosji. Słowa te padły podczas wizyty sekretarza obrony Stanów Zjednoczonych, Jima Mattisa w kontekście doniesień medialnych odnośnie możliwości wspierania Talibów przez Federację Rosyjską. Może chodzić nawet o nieoficjalne dostarczanie broni.

Rosja nigdy nie potwierdziła formalnego wsparcia dla Talibów, ale wielokrotnie podkreślała, że utrzymuje kontakt z liderami tej fundamentalistycznej organizacji – zdaniem Moskwy chodzi o pośredniczenie w ewentualnym procesie pokojowym.

Według agencji Reutersa, które powołuje się na anonimowe źródło w amerykańskim sztabie wojskowym, Moskwa miała wspierać finansowo Talibów oraz dostarczać broń, zwłaszcza ciężkie karabiny maszynowe. W ciągu ostatnich 18 miesięcy rosyjska pomoc miała ulec zintensyfikowaniu.

Sam Mattis, pomimo pytań dziennikarzy, odmówił wydania jakiegokolwiek oświadczenie w kontekście medialnych doniesień. Stwierdził niedawno, że jakakolwiek broń wysłana do Afganistanu przez siły zewnętrzne stanowi poważne naruszenie prawa międzynarodowego.

Dziennikarz Ahmed Abba pracujący dla Radio France International został skazany przez trybunał wojskowy w Kamerunie na 10 lat pozbawienia wolności. Oskarżono go o terroryzm i niezgłaszanie władzom posiadanych informacji o możliwych aktach terroryzmu. Wyrok został oprotestowany przez organizacje chroniące prawa człowieka, które podkreślają fakt torturowania więźniów oraz niedopuszczalną zasadę, by cywili sądzili sędziowie-wojskowi.

Zdaniem sędziów w komputerze Abby znaleziono dowody świadczące o tym, że dziennikarz miał kontakt z bojownikami islamskiej organizacji Boko Haram, którzy mieli przekazywać informację o potencjalnych celach najbliższych ataków. Informacjami tymi nie dzielił się z władzami. Dziennikarzowi groziła kara śmierci.

Sam Abba został aresztowany w 2015 r. i konsekwentnie odrzucał wszelkie oskarżenia. Antyterrorystyczne prawo, na podstawie którego dziennikarz został skazany, zostało wprowadzone w życie zaledwie rok wcześniej. Sędzia w wyroku nakazał Abbie zapłacenie 90 tysięcy dolarów amerykańskich grzywny oraz zakazał kontaktować się z mediami odnośnie samego procesu.

Podczas spotkania z 15 ambasadorami zasiadającymi w Radzie Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych, amerykański prezydent Donald Trump stwierdził, że zachowanie status quo wobec Korei Północnej jest niedopuszczalne. Jego zdaniem RB ONZ powinna nałożyć dotkliwsze sankcje na północnokoreański reżim komunistyczny w związku z kolejnymi testami broni masowego rażenia.

Korea Północna od dłuższego czasu straszy użyciem bomby atomowej w przypadku pojawienia się zagrożenia dla ich państwa – realnego lub nawet wyimaginowanego. W tym celu testują broń oraz pociski balistycznego średniego i dalekiego zasięgu.

Zdaniem Donalda Trumpa ludzkość od dziesięcioleci zamyka oczy na zagrożenie ze strony Korei Północnej i nadszedł w końcu czas, by rozwiązać ten problem. Według nieoficjalnych informacji nowe sankcje mogłyby objąć embargo na ropę naftową, wprowadzenie zakazu lotów dla północnokoreańskich linii lotniczych, zajmowanie statków towarowych czy karanie firm handlujących z reżimem.

Na podstawie pierwszych powyborczych prognoz wszystkich ośrodków bajających opinię publiczną, w II turze wyborów prezydenckich, która odbędzie sięga dwa tygodnie 7 maja 2017 r., spotkają się: centrowy i politycznie niezależny Emmanuel Macron oraz skrajnie prawicowa liderka Frontu Narodowego, Marine Le Pen.

Polityczny nowicjusz, który nigdy nie piastował wybieralnego urzędu, Macron (39 lat) według większości sondaży powinien z łatwością wygrać z „weteranką” francuskiej sceny politycznej, Le Pen (48 lat). Należy jednak pamiętać, że już nieraz wyborcy zaskakiwali analityków i tym razem do końca nie będzie wiadomo, kto może zwyciężyć.

Co ciekawe, właśnie zakończone głosowanie praktycznie przebudowało scenę partyjną we Francji. Główne partie, którzy od 60 lat rozdawały karty na francuskiej scenie politycznej, obecnie ponoszą sromotną klęskę. Już zakończona I tura jest porównywalna do brytyjskiego referendum nad Brexitem, czy wyborem Donalda Trumpa na prezydenta Stanów Zjednoczonych. Francois Fillon, jak i skrajnie lewicowy Jean-Luc Mélenchon, uzyskali niecałe 20% i według wstępnych badań będą musieli pożegnać się z marzeniem o najważniejszym urzędzie we Francji.

Według sondaży centrowy, proeuropejski były bankier Macron uzyskał około 24% w I turze wyborów prezydenckich. Tuż za nim uplasowała się skrajnie prawicowa kandydatka o poglądach antyimigranckich i antyunijnych Le Pen z wynikiem około 22%. Już pojawiają się komentarze, że tak dobry wynik Macrona pomimo braku poparcia ze strony którejkolwiek z dużych partii politycznych był skutkiem wyciągnięcia z politycznej apatii wyborców poniżej 25 roku życia. Natomiast Le Pen złagodziła wizerunek partii od czasu sukcesu jej ojca Jean-Marie Le Pen, który również w 2002 r. zakwalifikował się do II tury wyborów prezydenckich. Wtedy to powstał szeroki sojusz polityczny, który miał nie dopuścić Le Pena do zwycięstwa – wygrał Jacques Chirac. Marine Le Pen skutecznie przekonała do siebie klasę robotniczą.

Przegrani w I turze: Benoit Hamon, Bernard Cazeneuve i Francois Fillon już zaapelowali o głosowanie w II turze na Macrona. To poważny atut centrowego polityka, co można było usłyszeć w jego pierwszej przemowie po opublikowaniu pierwszych powyborczych sondaży.

Emmanuel Macron,
http://www.philomag.com/lactu/breves/de-la-philosophie-a-leconomie-emmanuel-macron-ex-ministre-17765, [dostęp dn. 23.04.2017]; Emmanuel Macron en septembre 2014 (cc) Gouvernement français.

Marine Le Pen,
http://www.abc.net.au/radionational/programs/breakfast/shy-vote-will-see-marine-le-pen-win-french-election-aide/8452194, [dostęp dn. 23.04.2017]; European Parliament/flickr.com/CC-BY-NC-ND-2.0.

Jak podała BBC, koalicja rządząca Jubilee w Kenii była zmuszona unieważnić prawybory w związku z wieloma nieprawidłowościami. Chaos, który zapanował w niektórych okręgach spowodował, że dzisiejsze głosowanie zostało odwołane. W poniedziałek i wtorek odbędą się kolejne etapy prawyborów i istnieje szansa, że wtedy członkowie Jubilee będą mogli zagłosować. Zdaniem sekretarza partii, nieprawidłowości w samej koalicji rządzącej mogą przełożyć się na ogólnokrajowe wybory zaplanowane w sierpniu 2017 r. a to może skutkować polityczną przemocą i protestami.

Wielu członków koalicji pokazywało mediom listy do głosowania, na których nie było niektórych kandydatów. Niektórzy listy publicznie palili. Pojawiły się zarzuty, że w wielu miejscach głosowanie rozpoczęło się z opóźnieniem. Należy zauważyć, że nieprawidłowości przy wyborze prezydenta w 2007 r. kosztowały życie 1 200 obywatelów.

W 2007 r. prezydentem został Mwai Kibaki, natomiast w 2013 r. Uhuru Kenyatta, którego wybór też był kontestowany. W obu głosowaniach głównym przegranym był Raila Odinga.

Opublikowany został właśnie nowy sondaż przedwyborczy w Wielkiej Brytanii. Jest to pierwsza tego typu sonda od czasu podjęcia decyzji przez premier Therese May o przedterminowych wyborach. Ostatnie odbyły się w 2015 r., a następne powinny mieć miejsce w 2020 r.

Decyzja o przedterminowych wyborach związana jest z rozpoczęciem negocjacji dotyczących warunków wystąpienia Wielkiej Brytanii ze struktur Unii Europejskiej. May argumentowała, że potrzebuje silnego mandatu na poprowadzenie kraju przez trudne negocjacje z UE.

Badanie dla gazety Sunday Mirror przeprowadziła firma sondażowa Comres na grupie 2 074 osób w dniach 19 i 20 kwietnia 2017 r. Według sondaży rządząca Partia Konserwatywna może liczyć na poparcie rzędu 50% i jest największe od 1991 r. Drugie miejsce zajęła Partia Pracy z wynikiem 25%. Taki wynik dałby konserwatystom decydowane zwycięstwo i silny mandat społeczny do rządzenia i negocjowania warunków Brexitu. Same wybory odbędą się 8 czerwca 2017 r.

Dwóch najistotniejszych liderów opozycji w Zimbabwe podjęło decyzję o zjednoczeniu wysiłków zmierzających do pokonania prezydenta Roberta Gabriela Mugabe w wyborach. Liczący obecnie 93 lata przywódca Zimbabwe rządzi krajem od uzyskania przez nie niepodległości. Były premier w latach 2009-2013 Morgan Tsvangirai oraz była wiceprezydent w okresie 2004-2014 Joice Mujuru podjęli decyzję o zjednoczeniu wysiłków. Docelowo chcą utworzenia rządu koalicyjnego i przeprowadzenie niezbędnych zmian.

Najbliższe wybory prezydenckie i parlamentarne zostały zaplanowane na 2018 r. Obecnie czynione są starania, by powstał szeroki obóz opozycyjny zdolny skutecznie przeciwstawić się niekwestionowanej do tej pory pozycji Afrykańskiego Narodowego Związku Zimbabwe – Front Patriotyczny ZANU-PF i jej lidera, prezydenta Mugabe. W grudniu 2016 r. partia zatwierdziła kandydaturę obecnej głowy państwa w przyszłorocznych wyborach.

Były premier Morgan Tsvangirai przewodzi Ruchowi na rzecz Demokratycznej Zmiany MDC (dokładniej MDC-T, czyli większej frakcji; kilka lat temu Ruch podzielił się na dwie frakcje). Natomiast Joice Mujuru założyła Narodową Partię Ludową NPP. Prezydent Mugabe jest oskarżany o to, że w czasie swych rządów – najpierw jako premier, a później jako prezydent – doprowadził kraj na skraj bankructwa. On sam twierdzi, że wszelkie problemy wynikają z ingerencji „państw zachodnich” w sprawy wewnętrzne.

Prezydent Robert Gabriel Mugabe,
https://www.contrepoints.org/2016/04/26/249215-zimbabwe-les-secrets-de-la-longevite-du-pouvoir-de-mugabe, [dostęp dn. 20.04.2017]; CC BY-NC 2.0.

Jak podaje agencja Reutera, Uganda rozpoczęła proces wycofywania wojsk z terytorium Republiki Środkowoafrykańskiej. Ugandyjskie siły stanowiły istotną część sił Unii Afrykańskiej, wspieranej przez Stany Zjednoczone, które miały wspomóc władze centralne w walce z rebeliantami z Armii Bożego Oporu kierowanymi przez Josepha Kony.

Uganda argumentuje swoją decyzję faktem, że podstawowe założenia militarne zostały zrealizowane. Faktem jest, że Joseph Kony pozostaje na wolności – jest on oskarżany przez Międzynarodowy Trybunał Karny w Hadze. Z przerwami od 1987 r. Armia Bożego Oporu prowadzi rebelię przeciwko rządowi centralnemu kierowanemu przez prezydenta Yoweri Museveni. Armia Bożego Oporu była najsilniejsza na północy państwa, ale atakowała też z terenów przygranicznych oraz z sąsiedniego Sudanu Południowego. Znana była z brutalnych metod działania oraz wykorzystywania dzieci jako żołnierzy lub seksualnych niewolników.

Według ugandyjskich dowódców większość liderów Armii Bożego Oporu została zgładzona. Sam Kony ma mieć obecnie nie więcej niż 100 bojowników, a przez to zagrożenie ze strony tejże formacji jest minimalne. Stąd decyzje o wycofaniu wojsk Ugandy. Pierwsze jednostki już powróciły do kraju.

W sumie 2,5 tysiąca żołnierzy Ugandy oraz 100 Amerykanów zostało skierowanych do walki z Armią Bożego Oporu. Nie wiadomo czy Stany Zjednoczone również wycofają swój personel.

Zdaniem izraelskich kręgów wojskowych syryjski reżim Baszara al-Assada wciąż może być w posiadaniu kilku ton broni chemicznej. Informacja Izraela pada zaledwie dwa tygodnie po ataku, w wyniku którego zginęło co najmniej 90 osób w Syrii.

Nie tylko władze Izraela potwierdzają wspomniane informacje. W podobnym tonie wypowiada się francuski minister spraw zagranicznych Jean-Marc Ayrault, który zapowiedział, że w ciągu kilku najbliższych dni jego kraj przedstawi dowody potwierdzające izraelskie oskarżenia. Pojawia się informacja, że reżim al-Assada może mieć około 3 ton różnych środków.

Co ważne, już w 2013 r. zarówno Rosja, jak i Stany Zjednoczone wynegocjowały zniszczenie broni chemicznej posiadanej przez siły zbrojne wierne prezydentowi Baszarowi al-Assadowi. Zdaniem syryjskiego przywódcy cała broń została zniszczona w 2013 r. i nie ma nic wspólnego z atakiem sprzed dwóch tygodni w Khan Sheikhoun. Sam Izrael do tej pory pozostawał na uboczu toczącej się syryjskiej wojny domowej – sporadycznie przeprowadzał ataki przeciwko wspieranej przez Iran libańskiej organizacji Hezbollah.

Jak podaje BBC, co najmniej trzy osoby zginęły w wyniku starć między protestującymi przeciwko rządom prezydenta Nicolasa Maduro a siłami porządkowymi. W stolicy Caracas został zastrzelony nastolatek, a w przygranicznym San Cristobal śmierć w podobny sposób poniosła młoda kobieta. Również jeden członek sił porządkowych poniósł śmierć na południe od stolicy.

Kilkadziesiąt tysięcy osób zebrało się w różnych miejscach w kraju by żądać rozpisania nowych wyborów prezydenckich oraz wypuszczenia więźniów politycznych. Przywódca Wenezueli Nicolas Maduro oskarżył opozycję o celowe atakowanie policji, co miało skutkować tragicznymi wydarzeniami.

Początkowo pokojowe manifestacje szybko przekształciły się w regularne bitwy. Protestujący rzucali kamieniami w siły porządkowe, które odpowiedziały gazem łzawiącym i gumowymi kulami. W stolicy kraju zginął od strzału w głowę siedemnastoletni Carlos José Moreno, który nie uczestniczył w proteście tylko przechodził w okolicy. Według świadków, sprawcą miał być zamaskowany mężczyzna na motocyklu, który po oddaniu strzału miał rzucić w protestujących gazem łzawiącym. W San Cristobal zginęła dwudziestotrzyletnia studentka Paola Ramírez. Jej chłopak powiedział, że zostali zaatakowani przez uzbrojonych zamaskowanych napastników na motocyklach, gdy opuszczali już miejsce protestu. Pojawiają się podejrzenia, że sprawcy należeli do pro prezydenckiej bojówki „Colectivo”. Poza tym, nieznany strzelec zabił sierżanta Niumara Sanclemente z Gwardii Narodowej.

Zdaniem sojuszników prezydenta Maduro za śmiercią protestujących stoi przewodniczący zdominowanego przez opozycję Zgromadzenia Narodowego, Julio Borges. Nawoływanie do protestów i próba odwrócenia spuścizny rewolucji socjalistycznej Maduro to dowód właśnie tej winy.

Protestujący żądają, by sędziowie Sądu Najwyższego, którzy chcieli pozbawienia kompetencji Zgromadzenia Narodowego zostali usunięci z urzędu, rozpisania wyborów w 2017 r., uwolnienia więźniów politycznych oraz stworzenie specjalnego korytarza humanitarnego, którym do kraju by sprowadzano medykamenty, których obecnie brakuje w Wenezueli.

Lider opozycji Henrique Capriles wezwał obywateli do utrzymania presji na prezydenta Maduro i jego sprzymierzeńców.

Francuska kampania przed wyborami prezydenckimi wchodzi w decydującą fazę. Kandydaci czynią starania, by pozyskać niezdecydowanych wyborców, których tym razem jest nawet 30%.

Liderka skrajnie prawicowego Frontu Narodowego, Marine Le Pen obiecała, że po zwycięstwie odbierze kompetencje, które zostały przyznane Unii Europejskiej i „odda Francuzom klucz do ich domu”. Poza tym sugerowała by Francja wyszła ze strefy euro i wydaliła podejrzanych o terroryzm obcokrajowców. Jest jedną z jedenastu kandydatów w wyborach prezydenckich.

Natomiast zyskujący w sondażach skrajnie lewicowy Jean-Luc Melenchon stwierdził, że Unia Europejska musi przejść gruntowną reformą, gdyż w przeciwnym wypadku Francja opuści unijne struktury. Jak widać unijne tematu absorbują kandydatów w ostatnich dniach kampanii.

Według wielu komentatorów, obecne wybory prezydencki już przechodzą do historii. Jak nigdy wcześniej do końca nie jest wiadomym kto zdobędzie najwyższe państwowe stanowisko. Teoretycznie aż czterech kandydatów ma szansę wygrać.

Według kilku ostatnich sondaży, szansę na drugą turę mają wspomniana Marine Le Pen oraz bezpartyjny polityk centrowy Emmanuel Macron. Faktem jest, że tuż za nimi z bardzo dobrym wynikiem jest Jean-Luc Melenchon oraz konserwatysta Francois Fillon z centroprawicowej partii Republikanie. Kandydat rządzącej formacji socjalistycznej Benoit Hamon zajmuje w sondażach piąte miejsce i raczej nie ma szans na uzyskanie wyniku dopuszczającego do drugiej tury.

Premier Wielkiej Brytanii Theresa May ogłosiła dziś przeprowadzenie wcześniejszych wyborów parlamentarnych. Nowi posłowie zostaliby wybrani 8 czerwca 2017 r. Swoją decyzję argumentowała koniecznością posiadania przez rząd silniejszego mandatu społecznego dla planu rozmów negocjacyjnych związanych z wyjściem Wielkiej Brytanii ze struktur Unii Europejskiej.

Ostatnie wybory parlamentarne odbyły się 7 maja 2015 r. Formalnie następne winny się odbyć w 2020 r. Jednakże referendum dotyczące wyjścia Wysp ze struktur Unii Europejskiej z czerwca 2016 r. znacząco zmieniło polityczną sytuację. Ówczesny premier David Cameron ustąpił a na jego miejsce została wybrana Theresa May – oboje są z Partii Konserwatywnej.

Dnia 18 kwietnia 2017 r. przed biurem premiera na Downing Street, Theresa May ogłosiła plan przedterminowych wyborów. Jak sama stwierdziła, jej celem jest powstrzymanie opozycji, która mogłaby zagrozić jej planom prowadzenia negocjacji z Brukselą odnośnie Brexitu. Dla niektórych ten ruch był zaskoczeniem. Ale trzeba pamiętać, że pomimo negatywnych komentarzy po zeszłorocznym referendum brytyjska gospodarka trzyma się mocno, a sama May cieszy się dużym poparciem opinii publicznej. Gdyby w wyborach udało jej się uzyskać lepszy wynik niż w 2015 r. i utrzymać stanowisko miałaby silną kartę przetargową w rozmowach z unijnymi przedstawicielami. Po ogłoszeniu planu na przedterminowe wybory, May zadzwoniła do najważniejszych światowych przywódców.

Według dostępnych informacji oficjalne rozpoczęcie negocjacji odnośnie warunków wystąpienia Wielkiej Brytanii z UE rozpoczną się w czerwcu 2017 r. Brytyjskie wybory będą kolejnymi, które radykalnie mogą zmienić europejski krajobraz. Niedawno odbyły się w Holandii, za parę dni odbędą się we Francji a we wrześniu w Niemczech.

Według ostatnich sondaży Konserwatyści mogą liczyć na 46% głosów, podczas gdy laburzyści tylko 25%. Gdyby te wyniki się sprawdziły May miałaby ponad 100 dodatkowych miejsc w parlamencie.

Premier Wielkiej Brytanii Theresa May,
http://www.newcriterion.com/posts.cfm/Theresa-May-is-a-failed-Home-Secretary-8181, [dostęp dn. 18.04.2017]; UK Home Office CC BY 2.0.

Była prezydent Korei Południowej, Park Geun-hye, która straciła urząd w związku z podejrzeniami udziału w skandalu korupcyjnym została właśnie oficjalnie postawiona w stan oskarżenia. Zarzuty prokuratorskie obejmują przekupstwo, przymus, nadużywanie władzy oraz ujawnianie tajemnicy państwowej.

Park Geun-hye, która ma obecnie 65 lat i przebywa od miesiąca w areszcie, jest oskarżona o to, że umożliwiła przyjaciółce Choi Soon-sil na wymuszanie od prywatnych firm przekazywanie pieniędzy w zamian za przysługi ze strony administracji rządowej. Choi Soon-sil miała wykorzystywać swoją znajomość z panią prezydent po to, by wymuszać od firm przekazywanie milionów dolarów amerykańskich na jej fundację non-profit. Obie kobiety nie przyznają się do winy.

Była prezydent straciła urząd w grudniu 2016 r. kiedy parlament zawiesił ją w pełnieniu obowiązków. Sąd konstytucyjny podtrzymał decyzję parlamentu o pozytywnie zakończonej procedurze impeachmentu krótko później.

Wiele dużych koncernów przekazywały fundusze w zamian za przysługi ze strony pałacu prezydenckiego. Jeden z kierowników firmy Samsung, Lee Jae-yong oczekuje na proces w tym samym areszcie co Choi Soon-sil. Szef Lotte Group (grupa będąca właścicielem np.: Wedla), Shin Dong-bin również został oskarżony, lecz nie aresztowany.

Funkcję prezydenta Korei Południowej pełni obecnie Hwang Kyo-ahn. Najbliższe wybory prezydenckie odbędą się 9 maja 2017 r.

Jak podaje BBC, ponad 1 tysiąc Palestyńczyków przebywających w izraelskich więzieniach rozpoczęło strajk głodowy. Protestują przeciwko warunkom przetrzymywania. Ich liderem jest Marwan Barghouti, który został skazany na dożywotnie pozbawienie wolności za pięciokrotne morderstwo. Niektórzy sugerują, że mógłby on być następcą obecnego prezydentem Autonomii Palestyńskiej, Mahmouda Abbasa.

Protestujący przetrzymywani w więzieniach rozsianych po całym Izraelu uzyskali wsparcie ze strony przetrzymywanych w aresztach na terenie Zachodniego Brzegu Jordanu oraz młodzieży, która starła się z izraelską policją w Betlejem. Według władz Izraela w sumie strajk głodowy ogłosiło 1 185 osób. Pojawiają się komentarze, że fakt rozpoczęcia tak masowego protestu przez Palestyńczyków może zachwiać i tak kruchy rozejm na spornych obszarach.

Dla samych Palestyńczyków większość osób przetrzymywanych w izraelskich aresztach to więźniowie polityczni. Wielu z nich zostało zatrzymanych w związku z atakami na Izrael. Niektórzy są trzymani w odosobnieniu w oparciu o zwykłe decyzje administracyjne pozwalające na aresztowanie przez okres sześciu miesięcy bez konieczności wniesienia aktu oskarżenia. Zdaniem Palestyńczyków, Izrael przetrzymuje około 7 tysięcy osób pochodzenia palestyńskiego.

Jak podaje agencja Reutera, prezydent Turcji Tayyip Erdogan ogłosił zwycięstwo w referendum, w którym obywatele poparli prezydencki wniosek zmian w ustawie zasadniczej. Głowa państwa poddała pod publiczny osąd pomysł przekształcenia systemu politycznego państwa z parlamentarnego w prezydencki. Zgodnie z nim, prezydent będzie dzierżyć pełnię władzy wykonawczej z wzmocnionymi uprawnieniami, a kompetencje władzy ustawodawczej zostaną mocno ograniczone.

Według wstępnych informacji, za zmianami głosowało 51,3% obywateli, którzy podjęli decyzję o pójściu do urn. Przeciwnicy Erdogana podkreślają, że zwycięstwo jest nieznaczne, a liczne nieprawidłowości poddają w wątpliwość demokratyczność referendalnego procesu.

Poza tym, zgodnie z przegłosowanymi zmianami Erdogan może pełnić urząd przez następne 12 lat. Uznaje się, że referendum dotyczyło przekazania pełni władzy właśnie urzędującemu prezydentowi.

Niektórzy komentatorzy podkreślają, że wynik referendalny może mieć wpływ na i tak napięte relacje Turcji z Unią Europejską. Erdogan nie ukrywał, że po referendum zamierza przyjrzeć się umowie z UE, która ma ograniczać napływ migrantów do Europy.

Kilkuset członków chrześcijańskiego ortodoksyjnego Kościoła koptyjskiego zebrało się w kościele w miejscowości Tanta aby oddać hołd zmarłym w wyniku dwóch ataków terrorystycznych sprzed tygodnia. Do winy przyznało się Państwo Islamskie ISIS. W eksplozji bomb w Tancie i Aleksandrii w sumie zginęło 45 osób.

Wśród egipskich Koptów, którzy stanowią 10% z 92 milionów obywateli, panuje obecnie atmosfera strachu. Rząd po atakach wprowadził trzymiesięczny stan wyjątkowy, ale wielu zadaje pytanie dlaczego nie prowadzono działań, które zapobiegłyby śmierci tylu osób.

W ostatnim czasie Koptowie stali się celem islamskich fundamentalistów w Egipcie. Patriarcha ortodoksyjnego Kościoła koptyjskiego Tawadros II nazwał ofiary ataków terrorystycznych męczennikami o których będzie się pamiętać i których ofiara zapisała się w historii Kościoła.

Jak podaje BBC, w Stanach Zjednoczonych coraz poważniej myśli się o wysłaniu kilkudziesięciu żołnierzy, których zadaniem ma być szkolenie rządowych jednostek do walki z fundamentalistami islamskimi z wpływowej organizacji al-Shabab.

Jeśli powyższa informacja zostałaby potwierdzona, byłyby to pierwsze regularne jednostki USA w Somalii od 1994 r. Nieoficjalnie w tym afrykańskim państwie już od dłuższego czasu są doradcy specjalizujący się do walki z terroryzmem – w większości zapewne wysłani przez CIA.

Na uwagę zasługuje fakt, że miesiąc temu prezydent Stanów Zjednoczonych, Donald Trump zaakceptował dyrektywę zezwalającą na ostrzejsze niż dotychczas kroki wymierzone w al-Shabab.

Wycofanie się wojsk amerykańskich z działań na somalijskiej ziemi nastąpiło w związku ze śmiercią 18 żołnierzy w 1993 r. Jednostki USA miały za zadanie aresztować wysokiej rangi oficjeli wspierających Mohammeda Faraha. Wydarzenia te zostały sfilmowane przez Ridleya Scotta w 2002 r. („Helikopter w ogniu”). Śmierć żołnierzy i zestrzelenie dwóch śmigłowców było szokiem dla Amerykanów i amerykańskich elit. Skutkiem tego było wycofanie się z Somalii i skupienie działań na nalotach oraz ostrzale z jednostek nawodnych.

Stany Zjednoczone obecnie czynią starania, by wzmocnić armię rządową kontrolującą stolicę, Mogadisz, która jest źle wyposażona i ma niskie morale. Szkolenie somalijskiej armii już rozpoczęły Wielka Brytania i Turcja. Natomiast Unia Afrykańska wysłała 22 tysiące żołnierzy wsparcia dla rządu Somalii.

Firma Ipsos-Sopra Sterna opublikowała dziś nowy sondaż przedwyborczy – 9 dni przed samymi wyborami. Zgodnie z nim czterech kandydatów ma szansę zwyciężyć I turę wyborów prezydenckich. Różnice są tak niewielkie, że oscylują na granicy błędu statystycznego i tym samym nie można jednoznacznie stwierdzić kto przewodzi w wyścigu. To pierwszy taki przypadek w historii Francji, gdy nie ma wyraźnego lidera.

Według sondażu niezależny partyjnie i kwalifikowany do centrum sceny partyjnej Emmanuel Macron oraz liderka skrajnie prawicowego Frontu Narodowego Marine Le Pen mogą liczyć po 22% głosów. Przedstawiciel lewicy Jean-Luc Melenchon w sondażu zdobywa 20% w pierwszej turze, a konserwatysta Francois Fillon 19%. Trzyprocentowy błąd statystyczny skutkuje tym, że każdy z nich ma szansę na zwycięstwo.

Analitycy zwracają uwagę na wzrost w ostatnich dniach popularności Jean-Luca Melenchona, który podobnie jak Le Pen sugeruje wyjście Francji ze struktur NATO i Unii Europejskiej.

Jest wielce prawdopodobne, że dojdzie do drugiej tury wyborów prezydenckich – dwa tygodnie po pierwszej.

Najbliższe wybory prezydenckie w Islamskiej Republice Iranu odbędą się 19 maja 2017 r. Obecnie trwa procedura rejestracji kandydatów. Dzisiaj swoją osobę zgłosił urzędujący od 2013 r. prezydent kraju, Hassan Rouhani.

W wywiadzie udzielonym z okazji zarejestrowania swojej kandydatury, Hassan Rouhani powiedział: „Po raz kolejny jestem tu dla Iranu, dla islamu, dla wolności i dla większej stabilności w tym kraju. Nalegam by Irańczycy zagłosowali na Iran, na islam”.

Według większości komentatorów zbliżająca się kampania przedwyborcza będzie trudnym testem dla urzędującego prezydenta, który od 2015 r. jest mocno krytykowany za podpisanie umowy z tak zwanym „Zachodem”, która ogranicza irańskie plany jądrowe. Hassan Rouhani wyraźnie podkreśla, że jego głównym celem jest ochrona zapisów umowy i odprężenie w relacji z państwami „zachodnimi”. Co ciekawe, umowa wynegocjowana przez Baracka Obamę jest przez jego następcę, Donalda Trumpa, mocno kontestowana.

Kampanię z 2013 r. Rouhani wygrał wykorzystując popularne w elektoracie hasła odprężenie, zniesienia izolacji międzynarodowej oraz budowy społeczeństwa obywatelskiego. Zdobył wtedy ponad 50% głosów, podczas gdy jego konkurencji nie przekroczyli 17%. Obecnie prawie wszystkie siły polityczne podkreślają chęć wykorzystania faktu wyjścia z izolacji i zbudowania silnej gospodarki opartej na ropie naftowej. Świeżość w polityce, którą cztery lata temu dawał Rouhani, obecnie nie występuje a przez to inny politycy mają szansę na zwycięstwo 19 maja. Nadzieje na szybki wzrost poziomu życia obywateli okazały się płonne a przez to szanse Rouhani’ego nie są już tak oczywiste.

Dzisiaj zarejestrował się inny, poważny kandydat, szyicki duchowny Ebrahim Raisi, który przewodzi organizacji odpowiedzialnej za opiekę nad miejscami kultu i jest bliskim przyjacielem ajatollaha Ali Chamenei. Wśród innych kandydatów jest także były prezydent Mahmud Ahmadinedżad. Szansą dla Rouhani’ego jest rozdrobnienie jego opozycji.

Prezydent Iranu Hassan Rouhani,
http://religie.wiara.pl/doc/2177143.Iran-zaatakuje-dzihadystow-z-IS-jesli, [dostęp dn. 14.04.2017]; Russian Presidential Press and Information Office / CC-SA 3.0.

Organizacja „Lekarze bez Granic” w specjalnym raporcie informuje, że poziom przemocy przeciwko cywilom w Republice Środkowoafrykańskiej osiągnął poziom niespotykane od początku wybuchu konfliktu wewnętrznego.

Od 2013 r. w kraju trwa chaos spowodowany konfliktem o władze. Wtedy głównie muzułmańska koalicja rebeliancka Seleka doprowadziła do obalenia prezydenta Francois Bozize. Doprowadziło to do wybuchu wojny domowej na tle politycznym i religijnym. Ostatnie przypadki przemocy, które miały miejsce w centrum i na wschodzie kraju, objęły takie przypadki jak zabójstwa i okaleczenia. Zarówno władze centralne, jak i 13-tysięczne siły międzynarodowe Organizacji Narodów Zjednoczonych ONZ czynią starania by opanować sytuację, lecz bezskutecznie.

Obecnie różne grupy paramilitarne walczą między sobą o kontrolę nad wsiami i miasteczkami, a zwłaszcza nad kopalniami diamentów i złota. W Republice Środkowoafrykańskiej mamy do czynienia z chaosem. Według organizacji „Lekarze bez Granic” od września 2016 r. do lutego 2017 r. co najmniej 100 tysięcy obywateli zostało zmuszonych do opuszczenia swych domów. Liczba pokrzywdzonych w wyniku wojny domowej jest trudna do szacowania. Około 2,2 miliona obywateli potrzebuje obecnie pomocy humanitarnej.

Przywódca muzułmańskich i chrześcijańskich formacji rebelianckich konsekwentnie są oskarżani o destabilizowanie sytuacji w Republice Środkowoafrykańskiej.

(Źródło informacji: agencja Reutersa).

Światowa Organizacja Zdrowia poinformowała, że co najmniej 25 tysięcy obywateli Somalii dotkniętych klęską głodu zachorowało na cholerę lub ostrą wodnistą biegunkę. Szacuje się, że osób dotkniętych w najbliższym czasie może być jeszcze więcej.

Organizacja Narodów Zjednoczonych ONZ ściga się już z czasem, by nie dopuścić do powtórki sytuacji z 2011 r., kiedy to w wyniku klęski głodu zmarło co najmniej 250 tysięcy osób. W Somalii, gdzie niedawno ogłoszono stan głodu, cholera ma charakter endemiczny, co oznacza że na określonym obszarze dana choroba zakaźna występuje stale. Wzrost zachorowań na cholerę i ostrą wodnistą biegunkę w połączeniu ze stanem głodu jest szczególnie niebezpiecznym połączeniem. Jak do tej pory na cholerę zachorowało 25 414 osób i szacuje się, że liczba może wzrosnąć do 50 tysięcy do lata. Głównym powodem wzrostu zachorowań jest zanieczyszczona żywność i woda.

Prezydent Libanu Michel Aoun na okres jednego miesiąca wstrzymał prace parlamentu. Spowodowane jest to permanentnym kryzysem wywołanym pracami nad nowym prawem wyborczym. Parlament, który został wybrany w 2009 r. na czteroletnią kadencję, miał uchwalić nowe przepisy wyborcze, by na ich podstawie rozpisać wybory w 2013 r. Od tego jednak czasu już dwukrotnie przedłużano okres mandatu parlamentu. Ruch Aouna podyktowany był planowanym w dniu 13 kwietnia 2017 r. głosowaniem nad kolejnym wydłużeniem obecnej kadencji i rozpisaniem wyborów dopiero w 2018 r.

Wybory, które miały odbyć się w 2013 r. już dwukrotnie były przesuwane. Za każdym razem na ulice Bejrutu wychodziło tysiące obywateli. Działacze z różnych formacji nazywali to zamachem na demokrację. Obecne działania prezydenta Aouna według komentatorów jeszcze bardziej komplikują sytuację, gdyż już słychać o konflikcie między egzekutywą a legislatywą.

Przewodniczący parlamentu Nabih Berri stwierdził, że po raz pierwszy od 15 lat prezydent skorzystał z uprawnień swoich, a kolejna sesja parlamentu zostanie otworzona 15 maja 2017 r. W orędziu do narodu Aoun stwierdził, że jego ruch da politykom więcej czasu do wypracowania ostatecznej wersji nowego prawa wyborczego. Jednocześnie zaznaczył, że nie dopuści do kolejnego przesunięcia terminu wyborów a obywatele muszą wiedzieć, że ich prawo do głosowania będzie chronione.

Co ciekawe, sam Michel Aoun został wybrany na prezydenta w październiku 2016 r. po 29 miesiącach od czasu ustąpienia jego poprzednika. Przez ten czas Liban był bez prezydenta, gdyż główne siły polityczne nie mogły dojść do porozumienia. Porozumienie w końcu zostało zawarte, w wyniku którego były głównodowodzący armią został prezydentem a Saad al-Hariri premierem.

Już po raz ósmy od wybuchu wojny domowej w Syrii, Rosja skorzystała z prawa weta w Radzie Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych ONZ, by bronić reżimu Baszara al-Assada. Część członków chciała uchwalenia rezolucji potępiającej atak z użyciem trującego środka bojowego sarin przeciwko Syryjczykom i zmuszenia al-Assada do współpracy w międzynarodowym śledztwie.

Federacja Rosyjska zawetowała projekt rezolucji autorstwa Stanów Zjednoczonych, Francji i Wielkiej Brytanii, która miała potępić atak na miasteczko Khan Sheikhoun oraz zmusić reżim do przekazania poufnych informacji, takich jak plan lotów samolotów wojskowych z minionego tygodnia.

Rzekomy atak syryjskiego lotnictwa na miasteczko z użyciem sarinu miał miejsce 4 kwietnia 2017 r. W odpowiedzi Stany Zjednoczone wystrzeliły 59 rakiet Tomahawk, które uderzyły w bazę lotniczą reżimu niszcząc wiele maszyn. W sposób realny działania Waszyngtonu skutkowały ochłodzeniem relacji z Moskwą, która mocno wspiera al-Assada. Rosyjski przywódca Władimir Putin stwierdził, że zaufanie między Rosją a Stanami spadło do zera.

W ostatnim czasie z wizytą w Moskwie był amerykański sekretarz stanu Rex Tillerson, który również podkreślił fakt chłodnych relacji między oboma państwami. Jednocześnie wezwał al-Assada do ustąpienia ze stanowiska. Rosja i Iran należą do zaciekłych obrońców reżimu, przeciwko któremu walczą sunniccy rebelianci.

Co ciekawe, Chińska Republika Ludowa konsekwentnie – w przypadku głosowań w Radzie Bezpieczeństwa ONZ - wstrzymuje się od głosu. W ostatnim przypadku podobnie zachowali się przedstawiciele Etiopii i Kazachstanu. Dziesięć państw w sumie poparło projekt regulacji, a Boliwia zagłosowała tak samo jak Rosja.

Śledztwo w sprawie ataku z użyciem sarinu rozpoczęła Organizacja ds. Zakazu Broni Chemicznej OPCW. W przypadku potwierdzenia użycia niedozwolonej substancji Organizacja wraz z ONZ przeprowadzą dochodzenie ustalające winnych. Do tej pory potwierdzono trzy ataki syryjskiego reżimu w 2014 r. i 2015 r. z użyciem gazu chlorowego oraz jeden atak Państwa Islamskiego, którzy użyli gazu musztardowego.

Formalnie Gujana Francuska, położona w Ameryce Południowej (graniczy z Brazylią i Surinamem), jest częścią Francji. Jednakże niski poziom życia mieszkańców oraz niewielkie inwestycje jakie Paryż czyni na części swego terytorium skutkowało masowymi wystąpieniami miejscowej społeczności i blokadą/paraliżem baz francuskich. Doszło do tego, że francuska stacja kosmiczna została przez protestujących zajęta. Władzom udało się odzyskać kontrolę nad stacją, lecz nie uspokoiło to napiętej sytuacji.

Na czele masowych wystąpień mieszkańców Gujany Francuskiej stoi anonimowa grupa, często pojawiająca się w maskach, znana jako „500 braci” (rzecznikiem jest Olivier Goudet). Żądają oni inwestycji Francji w kwocie co najmniej dwóch miliardów dolarów amerykańskich (2 miliardów funtów – BBC), co ma doprowadzić do wyraźnej poprawy warunków życia. Zdaniem protestujących Francja powinna jak najszybciej zająć się

szeregiem problemów jak służba zdrowia, edukacja czy przestępczość.

Według BBC, propozycja francuskich władz oscylowała wokół kwoty 1 miliona funtów, co zostało natychmiast odrzucone. Masowe protesty trwają od 27 marca 2017 r., a jej najbardziej spektakularnym przejawem była okupacja stacji kosmicznej, co spowodowało opóźnienie wstrzelenia rakiety. Organizacja „500 braci” nawołuje do całkowitego paraliżu Gujany Francuskiej. W wyniku starć protestujących z policją, jeden policjant został ranny.

Pod względem prawnym Gujana Francuska ma status terytorium zamorskiego Francji – nie przeszła procesu dekolonizacji. Walutą jest euro a językiem urzędowym jest francuski, choć wielu mieszkańców używa kreolskiego. Pod względem powierzchni jest większa od Belgii, ale mieszka zaledwie 250 tysięcy osób.

Prezydent Beninu Patrice Talon wygrał wybory prezydenckie rok temu. Obiecał wtedy zredukowanie liczby dopuszczalnych kadencji głowy państwa z dwóch pięcioletnich do jednej sześcioletniej. Argumentował to wtedy chęcią zredukowania niekorzystnego zjawiska, które określił mianem „prezydenckiego zadowolenia”. W Afryce dość często osoba, która zwycięża wybory prezydenckie zachowuje się tak, jakby zyskiwała pełną i niczym niegraniczoną władzę. Biorąc pod uwagę etos władcy wciąż istotny w Afryce, taka mieszanka może doprowadzić do nadużyć i omijania chociażby zapisów ustawy zasadniczej.

Niespodziewanie na początku kwietnia 2017 r. parlament Beninu zagłosował przeciwko rozpisaniu referendum, w którym obywatele wyraziliby opinię na temat prezydenckich propozycji zmian w ustawie zasadniczej. Po tym wydarzeniu sam Talon zapowiedział rezygnację z forsowania zmian w konstytucji.

Propozycję i obietnice prezydenta Talona idą w sprzeczności z trendami w Afryce, gdzie dotychczasowe głowy państwa forsują zmiany umożliwiające zniesienie obostrzeń dotyczących maksymalnej liczby kadencji. Wystarczy wspomnieć o kontrowersjach takich propozycji w Burundi czy Demokratycznej Republice Kongo.

Admirał Michelle Howard (USA), który dowodzi sztabem dowodzenia NATO w Neapolu oraz amerykańskimi siłami morskimi w Europie i Afryce powiedział, że aktywność marynarki wojennej Federacji Rosyjskiej jest niezwykle wzmożona i większa niż w czasie Zimnej Wojny. Jednocześnie zaznaczył, że sama wielkość sił morskich Rosji jest mniejsza niż kiedyś. Howard podkreślił, że rozproszone działania Moskwy na różnych akwenach wodnych skutkują podobnym działanie Sojuszu Północnoatlantyckiego.

Amerykański oficer marynarki jako przykład podał takie działania Rosji jak wysłanie lotniskowca Admirał Kuzniecow na Morze Śródziemne, wzmożone patrole w regionie arktycznym czy ruchy na Morzu Czarnym. Howard wyraził obawy, że narodowe interesy poszczególnych członków NATO mogą przysłonić prawdziwe zagrożenie globalne ze strony Rosji.

Wypowiedź Howarda pada w momencie pogarszających się relacji między USA i Rosją. Stany Zjednoczone wystrzeliły 59 pocisków typu Tomahawk w kierunku bazy lotniczej syryjskiego dyktatora Bashara al-Assada, który ma poparcie między innymi Iranu i Rosji.

Relacje amerykańsko-rosyjskie w ostatnim czasie uległy znacznemu ochłodzeniu.

Tak zwane Państwo Islamskie ISIS przyznało się do przeprowadzenia dwóch zamachów bombowych w Egipcie. Zginęło w nich co najmniej 40 osób. Według oświadczenia ISIS za zamachem w Aleksandrii był Abu Al-Baraa Al-Masri, a w Tanta aktu dokonał Abu Ishaaq Al-Masri. W obu eksplozjach celami byli chrześcijanie, którzy przyszli do kościoła aby celebrować Niedzielę Palmową.

Prezydent Egiptu Abdel Fattah al-Sisi po atakach nakazał rozmieszczenie wojska na terenie całego kraju. Żołnierze mają wspomóc siły bezpieczeństwa w zapewnieniu ładu w państwie.

Prezydent Iranu Hassan Rouhani po ataku USA na bazę lotniczą syryjskiego reżimu stwierdził, że teraz najbardziej „świętują terroryści”. Jego negatywna reakcja na działania Amerykanów jest zbliżona do postawy Federacji Rosyjskiej. Oba państwa wspierają reżim Bashara al-Assada.

Oficjalnie potwierdzono śmierć co najmniej sześciu osób po rakietowym ataku przeprowadzonym przez Stany Zjednoczone o poranku 7 kwietnia 2017 r. Działania USA były pokłosiem nalotu syryjskiego lotnictwa na miasto Khan Sheikhoun dwa dni wcześniej, gdzie miano użyć bojowy środek trujący o nazwie sarin. Śmierć wtedy poniosło 89 osób.

Wojsko reżimu al-Assada zaprzeczyło, by w nalocie użyto sarinu, natomiast Rosja przekonuje świat, że ma dowody jakoby bomba uderzając w magazyn będący w rękach rebeliantów doprowadziła do uwolnienia trzymanego tam środka trującego.

Minister spraw zagranicznych Wielkiej Brytanii, Boris Johnson odwołał wizytę w Moskwie podkreślając, że jego kraj będzie dążył do ustalenia prawdy i wypracowania zawieszenia broni razem ze Stanami Zjednoczonymi. Również Rouhani zaapelował o międzynarodowe śledztwo w sprawie użycia sarinu.

Dzień po ataku USA, w Damaszku a także w wielu innych miejscach na całym świecie doszło do antyamerykańskich protestów. Protestujący skandowali, że nie powinno być żadnych wrogich aktów między Stanami Zjednoczonymi a Syrią. Waszyngton już wielokrotnie współpracował z „umiarkowanymi” grupami rebelianckimi w Syrii, lecz do tej pory ograniczano się do wsparcia przeciwko islamskim fundamentalistom z Państwa Islamskiego ISIS. Amerykanie nie walczyli z reżimem al-Assada – to pierwszy tak jaskrawy przypadek.

Według dostępnych informacji z amerykańskich niszczycieli rozlokowanych na Morzu Śródziemnym wystrzelono 59 pocisków Tomahawk, które uderzyły w bazę lotniczą Shayrat w prowincji Homs. Władze rosyjskie zostały wcześniej poinformowane o ataku.

Samochód ciężarowy z duża prędkością poruszał się po ulicach stolicy Szwecji, Sztokholmu, rozjeżdżając idące chodnikami osoby. Na miejscu śmierć poniosły cztery osoby, a 10 przebywa w szpitalu. Sama ciężarówka ostatecznie wjechała w dom towarowy Ahlens.

Według komisarza policji Dana Eliassona w siedzeniu kierowcy ciężarówki odkryto urządzenie nieznanego pochodzenia i przeznaczenia. Istnieją podejrzenia, że mogła to być bomba. Potwierdzono fakt aresztowania 39-letniego mężczyzna pochodzącego z Uzbekistanu, który znany był lokalnym służbom bezpieczeństwa, lecz nie był traktowany jako szczególnie niebezpieczny. Nie do końca wiadomo, czy zatrzymany był mieszkańcem samej Szwecji.

Nie jest do końca wiadomym, czy aresztowany to bezpośredni sprawca zamachu. Wciąż trwa śledztwo, które nie wyklucza większej liczby sprawców ataku. Trwają przeszukania, lecz nie zwiększyła się liczba aresztowanych.

Premier Szwecji Stefan Lofven zakwalifikował czyn jako akt terrorystyczny. Kontrole graniczne zostały zaostrzone. Pomimo tych obostrzeń Lofven podkreślił, że Szwecja nadal pozostanie otwartym i demokratycznym państwem.

Protestujący zwolennicy wenezuelskiej opozycji starli się z siłami porządkowymi. Powodem tego były oskarżenia socjalistycznego rządu o przyczynienie się do gospodarczego upadku kraju. Dla podzielonej opozycji jest to powód do wspólnego wystąpienia

.

Pomimo rozdrobnienia opozycji w sumie posiada ona większość w parlamencie – wybieranym na 5 lat; ostatnie wybory odbyły się w 2015 r. Pod koniec marca 2017 r. Najwyższy Trybunał Sprawiedliwości, zdominowany przez zwolenników prezydenta Nicolása Maduro, rozwiązał parlament i przejął kompetencje władzy ustawodawczej. Chociaż sama decyzja została szybko odwołana, opozycja nazwała to zamachem stanu i wezwała do obrony demokracji.

Tysiące ludzi wyszło na ulice stolicy Caracas wykrzykując „Precz z Maduro!” i „Nigdy więcej dyktatury!”. Co ciekawe protestujący udali się do biura rzecznika praw człowieka. Jeden z liderów opozycji Henrique Capriles stwierdził, że rzecznik praw człowieka musi przestać pełnić funkcję obrońcy Partii Socjalistycznej.

Opozycja żąda odwołania siedmiu sędziów, którzy podjęli kontrowersyjną decyzję. Jednocześnie oskarża administrację prezydenta Maduro o celowe odwlekanie wyborów na gubernatorów stanowych, które według sondaży okazałyby się klęską socjalistów.

Prezydent Nicolás Maduro,
http://latindispatch.com/2015/11/12/two-nephews-of-venezuelan-first-lady-extradited-to-u-s-on-drug-charges/, [dostęp dn. 06.04.2017]; Image: Agencia de Noticias ANDES, CC BY 2.0.

Wenezuela przeżywa ostatnio ciężkie chwile. Inflacja obecnie jest trzycyfrowa, są duże problemy z dostępem do żywności i lekarstw, a wskaźnik morderstw jest najwyższy na świecie. Za te i inne problemy Maduro oskarża Stany Zjednoczone, co wyraźnie powiedział podczas wiecu swoich zwolenników.