Coraz więcej państw na kontynencie afrykańskim wprowadza nowe przepisy, które utrudniają życie użytkownikom Internetu, a zwłaszcza portali społecznościowych. Zdaniem obrońców praw człowieka jest to forma ograniczenia wolności słowa. Nowe przepisy uderzają też w ugrupowania opozycyjne. Do grupy tych państw ostatnio dołączył Egipt.

Nowe egipskie prawo reguluje zasady korzystania z portali społecznościowych. Jak podaje BBC, posiadacze kont na tego typu portalach, jak i osoby prowadzące blogi lub własne strony internetowe, którzy mogą pochwalić się ponad 5 000 obserwujących/czytających, będą od teraz traktowani jak środki masowego przekazu. Tym samym będą podlegać obostrzeniom, które już dotknęły radio, telewizję i prasę.

Komentatorzy sytuacji w Egipcie już podkreślają, że jest to kolejny sposób, by ograniczyć wolność słowa w tymże państwie. Zwraca się uwagę, że coraz więcej osób trafia do więzienia tylko za „rozpowszechnianie fałszywych informacji w Internecie”.

Jak możemy przeczytać w artykule autorstwa brytyjskich dziennikarzy, aż dwie trzecie posłów zagłosowało za nowymi przepisami. Od tego momentu Facebook, Twitter i inne popularne portale społecznościowe będą podlegać regulacjom, za których realizację odpowiada specjalny urząd o nazwie: Najwyższa Rada ds. Administracji Mediów. Organ ten będzie mógł nie tylko blokować poszczególne strony, lecz także składać doniesienie na prywatne osoby o złamanie prawa dotyczącego zniesławiania „osób i religii”, bądź „nakłaniania do naruszenia prawa”. Co ważne, na skutek protestu agencji AFP, Egipt usunął kontrowersyjny zapis o karaniu dziennikarzy.

W 2015 r. Egipt przyjął inne kontrowersyjne prawo, które karze za publikowanie informacji o aktach terroru sprzecznych z oficjalnymi rządowymi ogłoszeniami. Zdaniem wielu organizacji, w analizowanym państwie coraz bardziej ogranicza się wolność słowa i niezależność mediów. Według międzynarodowych statystyk Egipt zajmuje jedno z ostatnich miejsc, gdzie łamana jest wolność mediów.

Agencja Reutera sporo miejsca poświęca dziś planom nałożenia przez Unię Europejską sankcji na osoby odpowiedzialne za łamanie praw człowieka i podważanie rządów prawa w państwie wyspiarskim na Oceanie Indyjskim o nazwie: Republika Malediwów.

Przez sankcje należy rozumieć takie środki jak: zakaz podróżowania, czy bardziej dotkliwe zamrożenie aktywów. Nie określono kogo miałyby one dotknąć.

Sytuacja na Malediwach uległa diametralnej zmianie w lutym 2018 r. Wtedy to urzędujący prezydent Abdullah Jamin podjął decyzję o unieważnieniu wyroku Sądu Najwyższego, który to uchylił wcześniejsze wyroki skazujące na dziewięciu liderów opozycji. Wśród nich znalazł się pierwszy demokratycznie wybrany prezydent państwa Mohamed Nasheed (2008-2012). Prezydent Jamin wprowadził wtedy 45-dniowy stan wyjątkowy. Przyjmuje się, że tym ruchem chciał opozycji utrudnić działania w czasie kampanii wyborczej przed wyborami prezydenckimi zaplanowanymi na 23 września 2018 r.

Źródło: Prezydent Abdullah Jamin Abdul Gayoom,
https://maldivestimes. com/ in- the- maldives- total- regression- of- womens- rights- environmental- protection- activists-say/, [dostęp dn. 16.07.2018]; Photo by: presidentrajapaksa / CC BY-NC.

Jak podaje agencja Reutera, Unia Europejska podjęła dzisiejszą decyzję w związku konkluzją Rady Europejskiej z dnia 26 lutego 2018 r., która to wzywała prezydenta Jamina do ugody z opozycją w celu przeprowadzenia wolnych, uczciwych i przejrzystych wyborów. Obecny ruch ma wzmóc presję na przywódców tego wyspiarskiego państwa. Oficjalnie nikogo nie podano jako cel samych sankcji.

Zdaniem liderów Unii Europejskiej obecna sytuacja na Malediwach jest daleka od przyjętych zasad demokratycznego państwa prawa czy podziału władzy. Władze zainteresowanego państwa nie wydały jeszcze żadnego komentarza.

Stanowisko swoje również opublikowała Wielka Brytania – Malediwy do 1965 r. miały status brytyjskiego protektoratu. Wyrażono obawy, co do niezależności władzy sądowniczej, jak i plan ponownego wprowadzenia kary śmierci. Ponad 60 lat temu ta kara została usunięta z katalogu sankcji w kodeksie karnym.

Najbliższe wybory prezydenckie mają odbyć się 23 września 2018 r. Głównym kandydatem będzie zapewne urzędujący prezydent Abdullah Jamin. Będzie on się ubiegał o drugą pięcioletnią kadencję.

Natomiast gdy liderzy opozycji zadeklarowali chęć wystartowania, zostali uwięzieni. Zdaniem partii opozycyjnych to próba ograniczenia demokratycznego pluralizmu politycznego. Co oczywiste, obecnie rządzący zaprzeczają tym oskarżeniom.

Wśród chętnych do kandydowania był obalony w 2012 r. prezydent Mohamed Nasheed; po buncie policjantów. Zrezygnował jednak z ubiegania się o najwyższy urząd. W 2015 r. usłyszał wyrok 13 lat więzienia za terroryzm – sam proces był mocno krytykowany. Rok później pozwolono mu udać się na leczenie. Uzyskał azyl w Wielkiej Brytanii, a następnie zamieszkał na Sri Lance.

Syryjska państwowa agencja prasowa SANA poinformowała, że rakiety wystrzelone z terytorium Izraela osiągnęły cel w pobliżu miasta Aleppo. Uderzono w lotnisko Nairab położone na przedmieściach tego syryjskiego miasta. Agencja nazwała ten akt mianem ataku „Syjonistycznego Wroga”.

Do wspomnianego zdarzenia miało dojść w dniu wczorajszym.

Zdaniem komentatorów z agencji Reutera, ataki rakietowe miały na celu wsparcie rebeliantów walczących z reżimem w Damaszku. Już od pewnego czasu siły wierne rządowi centralnemu prowadzą zmasowaną ofensywę na południu Syrii – z powodzeniem.

Na chwilę obecną: rzecznik armii izraelskiej odmówił jakiegokolwiek komentarza w tej sprawie, zaś minister obrony Izraela Avigdor Lieberman stwierdził, że nic mu nie wiadomo o jakichkolwiek atakach, lecz polityka jego rządu wobec trwającego konfliktu syryjskiego jest niezmienna. Dodał, że celem Tel Awiwu jest niedopuszczenie do przekształcenia Syrii w „irański szaniec” skierowany przeciwko Izraelowi.

Jak do tej pory izraelskie zaangażowanie militarne w sąsiedniej Syrii skupiało się na atakowaniu baz, z których operowały jednostki irańskie, bądź z Iranem sprzymierzone. Ataki lotnicze i rakietowe to główna forma działań. Iran natomiast, w syryjskiej wojnie domowej, wspiera reżim Bashara al-Assada, wysyłając własnych ochotników, jak i sprzymierzony z nim libański Hezbollah.

Według niepotwierdzonych danych, zaatakowane lotnisko było głównie obsadzone przez irański Korpus Strażników Rewolucji Islamskiej, a zginąć mogło nawet 9 osób. Sam Iran nie skomentował zdarzenia, zaś syryjskie media reżimowe skupiają się tylko na stratach materialnych.

Od epoki zimnowojennej minęło sporo lat, lecz Turcja - pomimo wiatru zmian - pozostawała lojalnym sojusznikiem Paktu Północnoatlantyckiego NATO, jak i Stanów Zjednoczonych. Jednak już od pewnego czasu widoczne były coraz bliższe relacje między Ankarą a Moskwą. Miało to związek z różnicami zdań między liderami Turcji i Stanów Zjednoczonych w takich kwestiach jak syryjska wojna domowa, czy pozycja kurdyjskich bojowników w Syrii i Iraku.
Jednym z elementów zbliżenia turecko-rosyjskiego była decyzja Ankary o zakupie systemu rakietowego czwartej generacji S-400 od Rosji. W odpowiedzi amerykański koncern zbrojeniowy Raytheon Company zaoferował rakietowy system ziemia-powietrze na mobilnej platformie samochodowej „Patriot”. O propozycji poinformował sam Departament Stanu USA.

Amerykańscy dyplomaci podkreślają, że dzięki nowym stosunkom handlowym na polu zbrojeniowym liczą na polepszenie dwustronnych relacji. Co jest oczywiste, oprócz samej sprzedaży rakiet, w tle będą negocjacje odnośnie innego wsparcia systemu obronnego Turcji. Dla Ameryki fakt, że „Turcja – sojusznik” zamierza kupić sprzęt od Rosji to poważny problem. Już w mediach pojawiły się spekulacje, czy w ogóle dojdzie do realizacji umowy o zakupie przez Ankarę samolotów F-35 Lightning II od firmy Lockheed Martin.

Należy też pamiętać, że administracja prezydenta Donalda Trumpa nie ukrywała, że dzięki sprzedaży rodzimej broni do sojuszników nie tylko wzmacniają relacje z nimi, lecz tworzą dodatkowe miejsca pracy w USA. Natomiast Turcja coraz bardziej jest „przeciągana” na stronę rosyjską, bądź amerykańską.

Źródła z Organizacji Narodów Zjednoczonych ONZ podają, że sytuacja w targanym wewnętrznymi konfliktami Afganistanie jest niepokojąca. Wskazywać mają na to statystki ofiar śmiertelnych, zwłaszcza wśród niewinnych cywili.

Tylko w pierwszych sześciu miesiącach 2018 r. zginąć miało 1 692 osoby. Jako główną przyczynę podano działania zbrojne różnych formacji ekstremistycznych oraz bombowe ataki samobójcze. Sam raport ONZ został opublikowany tuż po tym, jak zaatakowano w stolicy Kabulu ministerstwo rozwoju obszarów wiejskich, co skończyło się śmiercią siedmiu niewinnych cywili.

W ostatnim czasie obserwuje się zwiększoną aktywność takich organizacji jak Talibowie (pomimo zawieszenia broni sprzed miesiąca), czy Państwo Islamskie. Ataki kosztowały życie wiele osób, a aktywność nie skupia się na konkretnym terenie, lecz obejmuje obszar całego państwa. Sam konflikt rozpoczął się w 2001 r., lecz rejestry ofiar są robione przez ONZ dopiero od 2009 r. Tegoroczne wyniki statystyczne są najgorsze od początku prowadzenie statystyk w Afganistanie.

Statystycznie pierwsza połowa 2018 r. jest gorsza od porównywalnego okresu w 2017 r. o 1%. Jednocześnie zaobserwowano spadek liczby osób, które odniosły różnego rodzaju obrażenia o 5%. Od stycznia do czerwca 2018 r., aż 3 430 osób musiało szukać pomocy medycznej w wyniku prowadzonych działań bojowych.

W 2001 r. Stany Zjednoczone postanowiły dokonać inwazji na Afganistan, co miało związek z atakami terrorystycznymi w Nowym Jorku i Waszyngtonie w tym samym roku. W ramach polityki „zero tolerancji” dla organizacji terrorystycznych, odsunięto od władzy Talibów, którzy posądzani byli o bliskie relacje z fundamentalistyczną formacją islamską, Al-Kaidą i jej charyzmatycznym liderem, już nieżyjącym Osamą bin Ladenem.

Gdy do władzy w USA doszedł Donald Trump, zdecydował on o tym, że Ameryka dalej będzie zaangażowana w afgański konflikt – choć formalnie NATO wycofało się z tego kraju w 2014 r. Ostatnio podjęto decyzję, że działania USA i sojuszników w Afganistanie ulegną przeglądowi, co może zapowiadać jakąś jakościową zmianę w prowadzonej polityce. Od 2014 r. Talibowie swoimi rządami objęli ponownie dość duży obszar, co osłabiło wspierany przez Zachód rząd centralny w Kabulu.

Jeszcze do spotkania na najwyższym szczycie nie doszło, a już media elektryzują każde słowa, które wypowiadają sami uczestnicy zbliżającego się wydarzenia. Już wkrótce w Helsinkach dojdzie do rozmowy w cztery oczy dwóch liderów światowych potęg: prezydenta Stanów Zjednoczonych Donalda Trumpa oraz jego rosyjskiego odpowiednika, Władimira Putina.

Niewątpliwie amerykański przywódca należy do tych polityków, którzy nie przebierają słowa i często mówią to co myślą, ignorując dyplomatyczne sztuczki. Tak też było ostatnim razem, o czym donoszą brytyjscy dziennikarze z BBC.

Prezydent Donald Trump w specjalnym wywiadzie dla CBS News określił Unię Europejską jako „wroga handlu”. Dodał, że europejskie państwa nie tylko wykorzystują amerykańskiego sojusznika, lecz co gorsza nie płacą rachunków wynikających z uczestnictwa w pracach Paktu Północnoatlantyckiego NATO. Zapewne chodzi o zobowiązanie wydatkowania 2% PKB na obronność, co nie wszyscy członkowie sojuszu wypełniają.

Jak podaje BBC, w odpowiedzi na te dość ostre słowa Przewodniczący Rady Europejskiej Donald Tusk powiedział, że każdy kto nazywa Unię wrogiem handlu rozsiewa „fałszywe informacje”.

W dalszej części wywiadu dla CBS News, Donald Trump skupił się na zbliżającym spotkaniu z prezydentem Rosji, Władimirem Putinem. Amerykański przywódca stwierdził, że ma „niskie oczekiwania” przed spotkaniem. Słowa te padły po tym jak postawiono akt oskarżenia przeciwko 12 Rosjanom oskarżonym o shakowanie systemu podczas amerykańskich wyborów prezydenckich w 2016 r. Sam Trump stwierdził, że to zdarzenie będzie elementem rozmów i ma nadzieje, że „przyniesie to coś dobrego”.

Federacja Rosyjska konsekwentnie zaprzecza oskarżeniom, jakoby miała coś wspólnego z próbą wpływania nielegalnymi sposobami na wyniki wyborów sprzed blisko dwóch lat.

Zastępca Prokuratora Generalnego Stanów Zjednoczonych, Rod Rosenstein dwa dni temu upublicznił wyniki śledztwa, a już pojawiły się żądania, by Donald Trump odwołał szczyt w Helsinkach. Dziś miały miejsce protesty przeciwko wyprawie amerykańskiego przywódcy do stolicy Finlandii.

Jak podaje CNN, ostre protesty obywateli przeciwko nowym zobowiązaniom podatkowym nałożonym na dostawców i odbiorców mediów społecznościowych skutkowały – przynajmniej oficjalnie – „przeglądem” przepisów w tejże materii.

Po brutalnych starciach ulicznych, szef rządu Ruhakana Rugunda zapowiedział, że projekt ustawy zostanie na pewno zmieniony i do 19 lipca 2018 r. członkom parlamentu zostaną przedstawione nowe regulacje, już nie tak kontrowersyjne. W maju 2018 r. do publicznej wiadomości trafił projekt nowych przepisów, które opodatkowywały zarówno usługi internetowe, jak i krajowe mobilne transakcje pieniężne.

Nowe przepisy wywołały obawy odnośnie ewentualnego ograniczenia wolności w Internecie. Z dniem 1 lipca 2018 r. część przepisów zaczęła obowiązywać. Osoby korzystające z takich stron jak Facebook, Twitter, czy WhatsApp płaciłyby za każdy dzień 200 ugandyjskich szylingów, czyli około 20 groszy. Skargę do ugandyjskiego sądu konstytucyjnego zgłosili też dostawcy usług internetowych o działania nielegalne i z punktu widzenia prawa nieważne – ustawa nie ujęła czynnika społecznego oraz utrudnia wolność słowa.

Podczas ostatniej demonstracji policja rozpyliła gaz łzawiący. Tłumy protestujących, kierowanych przez znanego działacza oraz muzyka Roberta Kyagulanyi’ego, kierowały się ku gmachowi parlamentu w Kampali.

Według znawców tematu, prezydent Yoweri Museveni nakładając nowy podatek dążył do ograniczenia takiego negatywnego zjawiska wg niego jak „plotkowanie” w mediach społecznościowych. Jednakże pojawiły się również komentarze, zwłaszcza wśród członków ugandyjskiego parlamentu, że nowy podatek to tylko sposób na zebranie pieniędzy i uniezależnienie się od zewnętrznych donatorów. Skoro tak wielu korzysta z popularnych portali społecznościowych, to dlaczego państwo nie miałoby z tego skorzystać.

Co ciekawe, niedawno również w Tanzanii wprowadzono nowe finansowe mechanizmy, które dotknęły chociażby blogerów oraz wydawców internetowych. Za wydanie samej zgody na działalność, każdy z nich musi teraz zapłacić do budżetu centralnego, aż 930 dolarów amerykańskich.

Natomiast prezydent Kenii, Uhuru Kenyatta podpisał ustawę o cyberprzestępstwie, która nakłada wysokie kary za publikowanie fałszywych informacji. Już pojawiają się krytyczne opinie, że w ten sposób ogranicza się wolność słowa, zwłaszcza działaczom opozycyjnym.

Z dużą dozą uwagi komentatorzy z Afryki wysłuchali amerykańskiego prezydenta Donalda Trumpa, który to na konferencji prasowej powiedział, że przyjmuje na siebie misję osiągnięcia globalnego pokoju, gdzie Afryka zajmuje najważniejsze miejsce. Dodał on w emocjonalnych słowach, że ze smutkiem słucha i ogląda doniesienia o „okrutnych i brutalnych” konfliktach rozgrywanych na afrykańskiej ziemi.

Jak możemy przeczytać na portalu internetowym africanews.com, prezydent Stanów Zjednoczonych podkreślił, że afrykańskie problemy są tak skomplikowane, że niewielu jest w stanie je zrozumieć. Słowa te padły podczas konferencji w Brukseli, po szczycie państw członkowskich Paktu Północnoatlantyckiego NATO.

Amerykański przywódca dodał, że dla niego samego pokój jest celem samym w sobie. Pokój w skali globalnej.

Stany Zjednoczone są w ostatnich latach coraz aktywniejszym partnerem dla wielu rządów w Afryce. Zaznaczają swoją obecność na takich polach jak gospodarka, zwalczanie ekstremizmów i aktów terroru oraz pomoc humanitarna.

Jednak wielu analityków zwraca uwagę na ostatnie słowa Trumpa, który wyraźnie podkreślił, że elementem budowania pokoju globalnego będzie stworzenie w USA najsilniejszej armii na świecie. Jak sam powiedział: „(…) budujemy ogromną armię (…) Będziemy mieć wojsko, jakiego jeszcze nie mieliśmy”.

Przyjmuje się, że w Afryce przebywa teraz około tysiąc żołnierzy armii Stanów Zjednoczonych, zaś Waszyngton finansuje istnienie 30 baz rozsianych po całym kontynencie. Ostatnią wypowiedź lidera najpotężniejszego państwa na świecie możemy łatwo zinterpretować, jako zapowiedź jeszcze większej obecności amerykańskiej na afrykańskiej ziemi.

Zaiste trudno jest ocenić skutki właśnie zakończonego szczytu członków najpotężniejszego sojuszu obronnego na świecie, jakim bez wątpienia jest Pakt Północnoatlantycki NATO. Wielu komentatorów skupia się na sporze wokół wydatków na obronność, co dla Stanów Zjednoczonych jest kwestią kluczową.

Jak się okazuje, jedną z kluczowych kwestii problematycznych dla sojuszników z NATO jest rozstrzygnięcie, co zostało ustalone podczas pamiętnego szczytu z 2014 r. Zdaniem amerykańskiego przywódcy Donalda Trumpa, członkowie Paktu mieli wtedy zobligować się do stałego wzrostu wydatków na obronność. Jednak pozostali członkowie NATO poddawać mają teraz w wątpliwość niektóre ustalenia.

Diabeł zawsze tkwi w szczegółach. Sekretarz Generalny NATO, Jens Stoltenberg potwierdził, że wszyscy członkowie są zobligowani do wzrostu wydatków na obronność do poziomu 2% rocznego PKB. Natomiast członkowie Paktu podkreślają, że zgodnie z porozumieniem z 2014 r., cel ten ma być osiągnięty w ciągu dekady, czyli do 2024 r. Prezydent Trump, który do tej pory krytycznie odnosił się do sojuszników podkreślając, że amerykańskie nakłady są znacznie większe niż innych i główny ciężar „zbiorowej obrony” spoczywa tylko na barkach USA, obecnie nazywa „wielkim postępem” wyniki rozmów szczytu w Brukseli.

Jednak wśród europejskich członków daje się odczuć zadowolenie nie z wyników szczytu, lecz z tego, że w końcu się skończył. W komentarzach chociażby brytyjskiej BBC daje się wyczuć dość uszczypliwe tony. Korespondenci zwracają uwagę, że Trump ogłosił sukces swój choć nie wiadomo o ile realnie wzrosną wydatki na obronność poszczególnych państw. Podkreślają, że dla Europy dużym problemem jest zaplanowany szczyt prezydenta Trumpa ze swoim rosyjskim odpowiednikiem Władimirem Putinem w Helsinkach, lecz nie wiadomo co zostanie poruszone i jakie będzie stanowisko USA (NATO). Wiele można pisać o metodach Trumpa, lecz na razie nie można im odebrać skuteczności. Jak pisali brytyjscy korespondenci: Witajcie w świecie Trumpa.

Reakcje niektórych członków NATO były jednak chłodniejsze od prezentowanego stanowiska USA. Włochy, Francja i Kanada zakomunikowały, że nie powzięły nowych zobowiązań ponad te, które wypracowano cztery lata temu.

Przed szefową brytyjskiego rządu, Theresą May poważne problemy do rozwiązania. Najpierw minister odpowiedzialny za negocjacje z Unią Europejską odnośnie wystąpienia Wielkiej Brytanii z unijnych struktur, David Davis, a następnie minister spraw zagranicznych Boris Johnson złożyli dymisje.

Powód był oczywisty. Już od pewnego czasu w mediach pojawiały się informacje, że niektórym członkom rządu nie podoba się kierunek negocjacji z UE odnośnie warunków współpracy Wielkiej Brytanii z Unią po jej wystąpieniu z unijnych struktur.

Najdobitniej ujął to ustępujący B. Johnson. Stwierdził on, że Londyn zmierza obecnie do stanu, by stać się „kolonią” Unii Europejskiej. Dodał w emocjonalnym oświadczeniu, że w tym kierunku z końcem marca przyszłego roku „sen umrze”.

Ta dramatyczna w swej formie rezygnacja ze stanowiska Borisa Johnsona nastąpiła tuż po tym jak odeszli David Davis oraz jego zastępca Steve Banker. Miało to mieć związek z dość jasną deklaracją premier Theresy May, by po Brexicie Wielka Brytania nadal pozostawała w bliskich relacjach ekonomicznych z Unią Europejską. Odejście kilku członków rządu nastąpiło po informacji premier kilka dni temu, że zgodziła się na unijne przepisy w zakresie handlu towarami.

Obecne roszady rządowe już są komentowane przez eurosceptycznych członków rządzącej Partii Konserwatywnej jako przymiarka do ewentualnej walki o przywództwo w partii.

Tuż po rezygnacji ministra spraw zagranicznych, premier Theresa May pojawiła się w Izbie Gmin i broniła swojej polityki. Jednocześnie podała, że na miejsce Davida Davisa powołała eurosceptyka Dominica Raaba, który ma odpowiadać za dalsze negocjacje z Brukselą.

Źródło: Premier Theresa May,
https://www.economicvoice. com /labour- calls- on- theresa- may- to- be-s traight- with- the- people/, [dostęp dn. 09.07.2018]; By UK Home Office (CC-BY-2.0).

Coraz częściej pisze się o ostrym podziale wewnątrz Partii Konserwatywnej. Najbliższe miesiące będą dla obecnego rządu kluczowe (źródło informacji: francuska agencja AFP).

Zmarła bezdomna Brytyjka, która została narażona na kontakt z gazem paraliżującym Novichok, który był wykorzystywany przez wojsko i prawdopodobnie pochodzi z Rosji. Ofiarą jest Dawn Sturgess, która miała 44 lata i była matką trójki dzieci. Zmarła wczoraj na terytorium Wielkiej Brytanii. Już potwierdzono, że śmiertelna toksyna to ta sama, która omal nie zabiła byłego rosyjskiego szpiega i jego córkę. Wielka Brytania o oba ataki oskarża Kreml, o czym poinformował sam brytyjski minister obrony.

Jak podaje agencja AFP, zmarła Dawn Sturgess oraz otruty Charlie Rowley (przebywa w szpitalu w stanie krytycznym) mieli kontakt z gazem w miejscowości Amesbury położonej niedaleko Salisbury, gdzie w marcu znaleziono nieprzytomnych Siergieja Skripala oraz jego córkę Julię – S. Skripal to były rosyjski szpieg, który zdradził na rzecz Wielkiej Brytanii.

W brytyjskim parlamencie minister obrony Gavin Williamson tak skomentował ostatnie wydarzenia: „Jest rzeczą oczywistą, że to Rosja dokonała ataku na brytyjskim terytorium, w wyniku czego doszło do śmierci obywatela Wielkiej Brytanii”. Władze Federacji Rosyjskiej już nazwały te oskarżenia absurdem.

Na chwilę obecną potwierdzono, że to Novichok był odpowiedzialny za otrucie Skripalów, a także Dawn Sturgess oraz Charliego Rowleya. Nie do końca wiadomo, czy użyto identyczną partię gazu. Policja nie stawia też jasnej tezy o powiązaniu zdarzenia w Amesbury z próbą otrucia w Salisbury. Pojawiają się ostrzeżenia, że nie ma pewności co do bezpieczeństwa. Może dochodzić do dalszych – nawet przypadkowych – otruć.

W stolicy Somali, Mogadiszu doszło do potężnego zamachu terrorystycznego. Po zdetonowaniu dwóch ładunków wybuchowych umieszczonych w samochodach-pułapkach, do terrorystycznych działań przystąpili sami bojownicy.

Jak podają media, atak był pierwszym aktem terroru od początku Ramadanu, który miał miejsce blisko dwa miesiące temu. Somalijskie władze poczyniły dodatkowe starania, by w ten święty dla muzułman czas zwiększyć poczucie bezpieczeństwa. Działania te właśnie dziś zawiodły.

Po detonacji dwóch ładunków wybuchowych, bojownicy zaatakowali gmach ministerstwa spraw wewnętrznych i bezpieczeństwa narodowego w Mogadiszu. Pierwsza bomba wybuchła w pobliżu ministerialnego budynku, niedaleko posterunku policji, a druga tuż obok pałacu prezydenckiego. Wszystko zaczęło się około 11 rano czasu lokalnego. Według wstępnych informacji zginąć miało co najmniej 10 osób, a 20 odniosło obrażenia. Już potwierdzono, że za atakiem stoi najsilniejsza organizacja terrorystyczna w regionie: al-Shabab.

Jest rzeczą powszechnie wiadomo, że islamscy ekstremiści często nasilają działania w czasie świątecznym, by ukazać władze centralne jako niezdolne do rządzenia. Dążenie do utworzenia kalifatu jest wśród fundamentalistów coraz powszechniejsze i popularniejsze. W przypadku Somali faktem jest, że rząd w Mogadiszu ma duże problemy z poradzeniem sobie z rebelią ekstremistów, pomimo posiadania oparcia w środowisku międzynarodowym, a zwłaszcza państwach regionu Afryki Wschodniej.

Obecnie sytuacja jest niejasna. Rzecznik komórki odpowiedzialnej za operacje militarne organizacji al-Shabab, Abdiasis Abu Musab miał zdradzić dziennikarzom, że wciąż bojownicy są w gmachu ministerstwa, zaś świadkowie donoszą o wymianie ognia, która ma dalej trwać. Natomiast somalijska policja podała, że wszyscy bojownicy już zostali uśmierceni po ponad dwugodzinnej walce. Sytuacja obecnie jest rozwojowa.

Jak możemy przeczytać w artykule na stronie internetowej BBC, w procesie negocjowania nuklearnej umowy z Koreańską Republiką Ludowo-Demokratyczną KRL-D, zwanej potocznie Koreą Północną, pojawiły się rysy. Przedstawiciele komunistycznego reżimu stwierdzili, że obecna postawa Stanów Zjednoczonych jest „godna ubolewania”.

Taka deklaracja ma związek ze stanowiskiem jaki prezentowali ostatnio amerykańscy przedstawiciele podczas oficjalnych rozmów negocjacyjnych z reżimem w Pjongjangu. Jednocześnie przedstawiciele Korei Północnej dodawali, że to co się obecnie dzieje jest „bardzo niepokojące”.

Dwa dni spędził On w północnokoreańskiej stolicy, gdzie jego zdaniem miał nastąpić postęp w rozmowach.

Wizyta Mika Pompeo w Pjongjangu jest pierwszą wyprawą wysoko postawionego przedstawiciela amerykańskiej administracji w Korei Północnej od czasu sławetnego szczytu w Singapurze z dnia 12 czerwca 2018 r., gdzie spotkali się amerykański przywódca Donald Trump ze swoim północnokoreańskim odpowiednikiem Kim Dzong Unem.

Raczej jest to forma oficjalnej skargi na amerykańską formę presji.

Nie od dziś wiadomo, że od lat komunistyczny reżim czynił starania, by znaleźć się wśród nuklearnych potęg. Poza tym, skutecznie prowadzono kolejne testy broni masowego rażenia oraz rakiet średniego i dalekiego zasięgu, które mogły dosięgnąć nawet terytorium USA.

Źródło: Kim Dzong Un i Donald Trump – 12 czerwiec 2018 r.,
https://en.m.wikipedia.org/ wiki/ File:Trump- Kim_ meeting_ in_Capella_ Hotel_(1).jpg, [dostęp dn. 07.07.2018];
This image is a work of an employee of the Executive Office of the President of the United States, taken or made as part of that person's official duties. As a work of the U.S. federal government, the image is in the public domain.

Północnokoreańscy negocjatorzy liczyli, że w zamian za rezygnację z marzeń o nuklearnej potędze, uzyskają coś w zamian. Zupełnie inaczej do tego podchodzić mieli Amerykanie. Podczas ostatniego spotkania delegacja USA miała wywierać nacisk, by Pjongjang jednostronnie zrezygnował z chęci posiadania broni masowego rażenia, a dopiero później mógłby coś oczekiwać w zamian. Północnokoreański reżim zasugerował, że jego wola do zakończenia procesu denuklearyzacji półwyspu może „osłabnąć”, jeśli taka postawa będzie dalej prezentowana przez amerykańską administrację.

Jak podaje BBC, w Malawi coraz głośniejsze są żądania dymisji prezydenta Petera Muthariki. Ma to związek z wynikami pracy agencji antykorupcyjnej, która oskarża głowę państwa o przyjęcie pieniędzy od prywatnego biznesmana, który dostarczał żywność dla funkcjonariuszy policji. Mowa jest o kwocie 145 milionów kwacha malawijskich – waluta Malawi.

Zgodnie z raportem agencji, z tej kwoty miano wpłacić na fundusz rządzącej Demokratycznej Partii Postępowej również duże pieniądze. Jedynym beneficjentem miał być właśnie prezydent Peter Mutharika. Rzecznik głowy państwa już odrzucił oskarżenia, a różne organizacje społeczne zapowiadają wyjście na ulice jeśli prezydent w ciągu 14 dni nie ustąpi.

Już od pewnego czasu agencja antykorupcyjna badała kontrakt, który otrzymał Zameer Karim z firmy Pioneer Investments. Początkowo za dostarczenie pół miliona pakietów żywnościowych miano z pieniędzy publicznych zapłacić mu 2,3 miliarda kwacha, lecz bardzo szybko jednostronnie i z pominięciem procedur szef policji Innocent Bottomani zgodził się na kwotę 2,8 miliarda kwacha. Po tym zdarzeniu, Karim miał przelać na partyjne konto prezydenta wspomnianą „łapówkę” 145 milionów kwacha – w takich słowach krytycy prezydenta określają zaistniałe zdarzenie.

Jeszcze kilka dni temu sam prezydent zaprzeczał, by brał udział w nielegalnych działaniach, a te oskarżenia to jego zdaniem działania opozycji, które chcą osłabić szanse obecnej głowy państwa przed przyszłorocznymi wyborami prezydenckimi. Niedawno jednak partia rządząca potwierdziła istnienie konta, które miało wspierać działania statutowe formacji. To zaś doprowadziło do uwiarygodnienia oskarżeń i obecnych problemów głowy państwa.

Źródło: Prezydent Peter Mutharika,
https://www.flickr com/ photos/ usipeace/ 14830671006, [dostęp dn. 05.07.2018]; Attribution-NonCommercial 2.0 Generic (CC BY-NC 2.0).

Również w partii rządzącej pojawiają się głosy, które wątpią w dalszą polityczną przyszłość obecnego prezydenta. Natomiast Peter Mutharika podkreślił, że otrzymuje tylko 40% uposażenia, a reszta wraca do rządu. Jednak coraz więcej głosów domaga się jego ustąpienia. Przyszłość polityczna prezydenta Malawi jest obecnie niejasna.

Światowe agencje informacyjne podały, że następnym prezydentem Meksyku z poparciem około 53% zostanie Andres Manuel Lopez Obrador. W dzisiejszym wywiadzie już zapowiedział, że kraj pod jego rządami będzie dalej częścią Północnoamerykańskiego Układu Wolnego Handlu NAFTA, razem ze Stanami Zjednoczonymi oraz Kanadą. Jednocześnie dodał, że zamierza respektować ustalenia zespołu pracującego nad renegocjacją samego układu.

Jak podaje agencja Reutera, Andres Manuel Lopez Obrador wygrał wczorajsze wybory uzyskując ponad dwukrotną przewagę nad drugim z kolei kandydatem. Tym samym, główne formacje polityczne musiały przełknąć gorycz porażki, a Lopez Obrador został pierwszym lewicowym prezydentem od zmian systemowych w 2000 r.

Jednym z istotnych politycznych problemów obecnie jest proces renegocjacji układu o wolnym handlu. Prezydent-elekt od rana uspokaja dziennikarzy, że wspiera rząd w rozmowach i uszanuje każdą umowę, które będzie dla Meksyku dobra. Tego też ma dotyczyć rozmowa z obecnym prezydentem, którym jest Enrique Pena Nieto, zaplanowaną na dzień jutrzejszy. Prezydent-elekt obejmie urząd głowy państwa w grudniu 2018 r.

Niewątpliwie uwagę wszystkich skupia obecny kryzys w relacjach z potężnym sąsiadem z północy: Stanami Zjednoczonymi. Amerykański prezydent Donald Trump nie ukrywał, że chce renegocjacji NAFTA, by instrument ten służył lepiej Ameryce. Jednakże kwestie migracyjne również kładą się cieniem.

Źródło: Donald Trump po lewej i Andres Manuel Lopez Obrador po prawej,
http://www.americasquarterly.org/ content/ who- spooks- mexicos- elites- more- trump- or-a mlo, [dostęp dn. 02.07.2018]; Gage Skidmore 10 February 2011 Wikicommons/Eneas de Troya (wikicommons) CC by 2.0 July 1 2012.

Przed nowym prezydentem czeka więc sporo pracy, by relacje uległy polepszeniu. Zwłaszcza, że tuż po tym, jak amerykański przywódca pogratulował zwycięzcy, do mediów trafiła informacja, że plan wybudowania muru granicznego na koszt Meksyku wciąż „żyje”.

Meksykański prezydent-elekt nie ukrywał, że chciałby bliższych relacji z USA, by ta wspomogła w rozwoju całej Ameryce Środkowej i w ten sposób doprowadzić do zmniejszenia nielegalnej migracji. Będzie to jednak trudne.

Amerykański prezydent Donald Trump znany jest z tego, że znaczną część komunikacji z opinią publiczną realizuje za pośrednictwem portalu społecznościowego Twitter. Tak też się odbyło w kontekście ostatniej rozmowy telefonicznej Trumpa z Królem Arabii Saudyjskiej, którym jest Salman ibn Abd al-Aziz Al Su’ud.

Jak sam zaznaczył amerykański przywódca, wezwał on Saudyjczyków do zwiększenia wydobycia ropy naftowej, co ma związek z rosnącymi cenami tego cennego surowca naturalnego. Prezydent USA miał osobiście poprosić króla o zwiększenie wydobycia na poziomie dodatkowych dwóch milionów baryłek dziennie. Saudyjski władca miał zgodzić się co do tego, że obecne ceny są rzeczywiście za wysokie.

W artykule BBC World możemy przeczytać, że D. Trump w rozmowie zaznaczył, iż taki ruch był potrzebny w związku z „zawirowaniami i dysfunkcją w Wenezueli oraz Iranie”. Jednak analitycy zaznaczają, że ceny znacznie podskoczyły po amerykańskiej deklaracji o planach nałożenia surowych sankcji na Iran, który jest jednym z ważniejszych dostarczycieli ropy na światowe rynki. Deklaracja państw eksportujących ropę OPEC, a także zgoda Federacji Rosyjskiej, na zwiększenie wydobycia nie doprowadziło do uspokojenia sytuacji. Światowy rynek ropy nie zareagował obniżką cen.

Źródło: Król Salman ibn Abd al-Aziz Al Su’ud oraz prezydent Rosji Władimir Putin – październik 2017 r.,
https://commons. wikimedia. org/ wiki/ File: Vladimir_ Putin_ and_ Salman_ of_ Saudi_ Arabia_ (2017-10-05)_ 1.jpg, [dostęp dn. 01.07.2018]; This file is licensed under the Creative Commons Attribution 4.0 International license.

Główna saudyjska agencja prasowa potwierdziła fakt odbycia rozmowy telefonicznej prezydenta USA D. Trumpa z Królem Salmanem ibn Abd al-Azizem Al Su’udem, w trakcie której podkreślili potrzebę „zachowania stabilności rynku ropy”. Jednak nie potwierdzono, by Saudyjczycy zgodzili się na zwiększenie wydobycia.

Znawcy tematu zaznaczają, że obecny poziom 10 milionów baryłek dziennie jest dla Arabii Saudyjskiej optymalny i rzadko zgadzają się na przekroczenie poziomu 11 milionów. Natomiast D. Trump wielokrotnie krytykował państwa OPEC za politykę sztucznego podwyższania cen ropy mimo, że najważniejszy dostawca surowca na rynek, Arabia Saudyjski, to jeden z najważniejszych sojuszników USA.

Duchowy przywódca Iranu, Ajatollah Ali Chamenei oskarżył Stany Zjednoczone o upolitycznienie kwestii cen ropy. Zaznaczył, że pomimo problemów gospodarczych – wartość rodzimej waluty spadła odkąd Amerykanie zdecydowali o wycofaniu poparcia dla umowy nuklearnej – nie uda się Waszyngtonie „wbić klina” między obywatelami, a rządem.